About me

حامد سیامکی متولد 1370 و فارغ التحصیل هنرستان هنرهای زیبای اصفهان است. از سال 1387  همکاری او در زمینه گرافیک با مراکز فرهنگی، هنری و تجاری آغاز شد.
علاقه او به کویر سبب شد تا کویرهای مختلف ایران را از سال ۱۳۹۸ به تنهایی پیاده‌روی کند و در ادامه از سال ۱۴۰۰ هنر محیطی و هنر چیدمان را در پیوند با کویر اجرا می‌کند.

جشنواره‌ها و نمایشگاه‌ها:

  • عضو انجمن عکاسان ایران / 1403

  • نمایشگاه انفرادی عکس (استحاله)/ گالری جریان/ یزد/ 1403

  • نمایشگاه انفرادی عکس (حضور پنهان)/ گالری دیدار/ اصفهان/ 1402

  • نمایشگاه گروهی عکس (دریچه)، فرهنگسرای اشراق/ تهران/ 1397

  • پانزدهمین جشنواره تصویر سال، بخش خلاقه عکاسی / 1396

  • جشنواره طراحی پوستر (درد مشترک) خانه گرافیک اصفهان/ 1396

  • جشنواره طراحی پوستر (فرهنگ و اقتصاد)/ خانه گرافیک اصفهان/ 1393

  • جشنواره ملی جوان ایرانی، بخش پوستر/ 1387‌

در میان حاشیه نشینان کویر، داستان‌ها و افسانه‌هایی آمیخته با کویر وجود دارد و همین موضوع سبب می شود تا اهالی محلی به ندرت پا به کویر بگذارند و تا حد امکان تنهایی به ریگزار نروند. اما هنگامی که فرد به تنهایی پا به کویر بگذارد؛ وارد افسانه‌ای می‌شود که اول شخص داستان، خود اوست. کافی است تکه‌های خورد شده صدف را میان ماسه ها دید و یا نشانه‌هایی از تمدنی که دیگر نیست را بیابد. در چنین شرایطی است که جریان سیال ذهن، شروع به واکاوی می‌کند.
من در تنهایی‌ام با آنچه در محیط میابم افسانه‌های کویر که اهالی برایم تعریف کرده‌اند و یا داستان‌های شخصی‌ام را در هنر چیدمان، به تصویر میکشم. اینکه تاب‌آوری انسان در برابر شرایط سخت، چگونه خواهد بود، نبردها چگونه پایان میابد یا آدمی و زمین، چه سرانجامی خواهند داشت. سوالاتی از این دست برایم کافیست تا با خلاصه ترین اشیا بتوانم راوی داستان خود باشم .
گاهی آماده‌سازی چیدمان‌ها چند شبانه روز زمان می‌برد و اگر از جنس طبیعت باشند به حال خود رها می‌شوند در غیر اینصورت به چرخه بازیافت باز می‌گردند .
در هر رجعت، سیاح و کویر تغییر کرده‌اند و هر بار به مانند قبل نیستند. در آخر آنچه از این جایگشت می‌ماند نمایش چیدمان‌ها در رسانه‌ی عکس است.

Hamed Siamaki was born in 1991 and graduated from the School of Fine Arts in Isfahan. He began his career in 2008 in the field of graphic design, collaborating with cultural, artistic, and commercial centers. His passion for the desert led him to begin solo walking explorations of various deserts in Iran starting in 2019. Since 2021, he has been producing environmental and installation art, integrating his work with the desert landscape.

Festivals and exhibitions:

  • Member of the National iranian photographer’s society/ 2024
  • Solo exhibition of photography/ (Metamorphosis)/ Jaryan Gallery/ Yazd/ 2024
  • Solo exhibition of photography/ (Hidden presence)/ Didar Gallery/ Isfahan/ 2024
  • Photo group exhibition (Dariche), Eshraq Cultural Center/ Tehran/ 2017
  • The 15th annual image festival, creative photography section / 2016
  • Poster design festival (common pain) Isfahan Graphics House / 2016
  • Poster Design Festival (Culture and Economy)/ Isfahan Graphics House/ 2013
  • Iranian National Youth Festival, poster section/ 2017

Among the inhabitants of the desert’s fringes, tales and legends intertwined with the sands abound, leading the locals to rarely set foot in the desert and avoid venturing into the dunes alone whenever possible. Yet, when an individual does step into the desert alone, they enter a legend where they themselves become the protagonist. It is enough to find fragments of broken shells among the sands or to discover traces of a civilization that has long since vanished. In such moments, the stream of consciousness begins its exploration.

In my solitude, I depict the desert legends shared by the locals and my personal narratives through installation art. I explore themes such as human resilience in the face of harsh conditions, the resolution of conflicts, and the ultimate fate of humankind and the earth. These questions drive me to become a storyteller, using the simplest of objects as my narrative tools.

The preparation of these installations can take several days and nights, and if they are made from natural materials, they are left to the elements; otherwise, they are returned to the cycle of recycling.

With each return, both the traveler and the desert have changed, and neither are ever the same as before. In the end, what remains of this transformation is the presentation of the installations through the medium of photography.